Ang Musika sa Puso ng Bilyonaryo

Si Clara Santos ay isang dalagang ang mga balikat ay pasan ang bigat ng mundo. Sa edad na dalawampu’t dalawa, imbes na mga pangarap para sa sarili, ang kanyang iniisip ay kung paano maililigtas ang kanilang pamilya. Ang kanilang maliit na negosyo ay nalugi, at ang utang na sampung milyong piso ay parang isang dambuhalang alon na handang lumunod sa kanila. Ang kanilang bahay ay malapit nang ma-remata, at ang kanyang ama ay inatake sa puso dahil sa stress.

Isang gabi, isang alok ang dumating. Isang alok mula kay Don Andres, isang matagal nang kaibigan ng kanilang pamilya. Ngunit ang alok ay hindi isang simpleng tulong.

“Clara, iha,” sabi ni Don Andres. “Ang aking anak, si Antonio, ay naghahanap ng mapapangasawa. Kung papayag kang pakasalan siya, ako na ang bahala sa lahat ng inyong utang.”

Gumuho ang mundo ni Clara. Si Antonio. Ang nag-iisang anak ni Don Andres, isang bilyonaryong kilala sa kanyang pagiging sira-ulo at sa kanyang hindi kaaya-ayang pisikal na anyo. Si Antonio ay nasa mga huling bahagi na ng kanyang apatnapung taon, mataba, at ayon sa mga sabi-sabi, ay may isang malupit at mapang-kontrol na ugali. Nakita na niya ito minsan sa isang party, at ang tingin nito sa kanya ay nag-iwan ng isang hindi maipaliwanag na takot.

Ngunit nang makita niya ang umiiyak niyang ina at ang larawan ng kanyang ama sa ospital, alam niyang wala siyang pagpipilian.

“Pumapayag po ako,” sabi niya, ang kanyang boses ay isang mahinang bulong.

Ang kasal ay itinakda makalipas ang isang linggo. Isang simpleng seremonya sa huwes, walang pagdiriwang, isang purong transaksyon.

Isang gabi bago ang kasal, kinausap ni Clara si Don Andres. “Mayroon po akong isang huling hiling.”

“Ano iyon?”

“Bigyan n’yo po ako ng isang gabing ito. Isang gabi para sa aking sarili. Isang gabi ng kalayaan bago ako maging isang bilanggo.”

Pumayag ang matanda.

Nang gabing iyon, nagpunta si Clara sa isang maliit at tahimik na bar sa tabi ng dagat sa Batangas, ang lugar kung saan siya lumaki. Gusto niyang damhin sa huling pagkakataon ang simoy ng hangin, ang tunog ng alon, ang pakiramdam ng pagiging malaya.

Umupo siya sa isang sulok, umorder ng isang baso ng cocktail, at tahimik na pinanood ang isang lalaking tumutugtog ng gitara sa maliit na entablado.

Ang lalaki ay hindi pangkaraniwan. Payat siya, nakasuot ng isang simpleng puting t-shirt, at ang kanyang buhok ay bahagyang magulo. Ngunit ang kanyang musika… ang kanyang musika ay tila nagmumula sa kaluluwa. Ang bawat nota ay puno ng pighati, ng pangungulila, at ng isang hindi masabing pangarap. At ang kanyang mga mata, kapag napapatingin sa dilim, ay tila mga bituing nagliliyab sa kalungkutan.

Nang matapos siyang tumugtog, nagtama ang kanilang mga mata. Isang koneksyon, isang hindi maipaliwanag na pagkakaintindihan, ang agad na nabuo sa pagitan nila.

Nilapitan siya ng lalaki. “Mag-isa ka lang?” tanong nito.

“Oo,” sagot ni Clara.

“Ang lungkot ng mga mata mo,” sabi ng lalaki. “Parang katulad ng sa akin.”

Nagkwentuhan sila buong gabi. Nalaman ni Clara na ang pangalan niya ay Leo. Isa siyang musikero na naglalakbay, hinahanap ang kanyang sarili at ang kanyang musika. Ikinuwento niya ang tungkol sa kanyang mga pangarap at sa kanyang mga kabiguan. At si Clara naman, sa unang pagkakataon sa loob ng mahabang panahon, ay naramdaman na may isang taong tunay na nakikinig sa kanya. Hindi niya sinabi ang tungkol sa kanyang nalalapit na kasal. Para sa gabing iyon, gusto niyang maging si Clara lang, ang dalagang nangangarap.

Naglakad sila sa dalampasigan, sa ilalim ng buwan. Nagtawanan. Nagkantahan. At sa isang sandali ng katahimikan, habang nakaupo sila sa buhangin, dahan-dahan siyang hinalikan ni Leo. Isang halik na malambot, puno ng respeto, at puno ng isang damdaming pareho nilang alam na bawal ngunit totoo.

“Sana hindi na matapos ang gabing ito,” bulong ni Leo.

Ngunit alam ni Clara na kailangan. Bago sumikat ang araw, umalis siya.

“Paalam, Leo,” sabi niya, ang kanyang puso ay dinudurog.

“Hindi,” sabi ni Leo. “Hanggang sa muli. Hahanapin kita.”

Bumalik si Clara sa Maynila, dala ang alaala ng isang gabi at ang sakit ng isang pag-ibig na hindi kailanman magiging sa kanya.

Dumating ang araw ng kanyang kasal. Nakatayo siya sa harap ng huwes, suot ang isang simpleng puting bestida, ang kanyang mukha ay isang blangkong maskara. Pumasok ang pamilya ni Don Andres. At sa likod nila, pumasok ang kanyang mapapangasawa. Si Antonio.

Inaasahan ni Clara na makita ang isang lalaking mataba at mayabang. Ngunit ang lalaking lumakad palapit sa kanya ay iba.

Payat. Nakasuot ng isang mamahaling suit, ngunit ang tindig ay pamilyar. At ang kanyang mga mata… ang kanyang mga mata ay ang mga matang nakita niya sa bar. Ang mga mata ni Leo.

“Anong… anong ginagawa mo dito?” nanginginig na tanong ni Clara.

Ngumiti ang lalaki, ang parehong ngiting tumunaw sa kanyang puso. Ngunit ngayon, mayroon itong halong panunukso. “Nandito ako para sa ating kasal, mahal ko.”

“Ikaw… ikaw si Antonio?”

“Antonio Leonardo de Villa. Leo para sa mga kaibigan. At para sa’yo,” sabi niya, habang kinukuha ang kanyang kamay.

Hindi makapaniwala si Clara. Ang musikero at ang bilyonaryo… ay iisa.

Nang matapos ang seremonya, sa kanilang pribadong biyahe, ipinaliwanag ni Antonio ang lahat.

Siya nga ang nag-iisang anak ni Don Andres. Ngunit ang imahe niya sa publiko—ang pagiging mataba, sira-ulo, at malupit—ay isang kasinungalingan. Isang dula-dulaan na ginawa niya para itaboy ang mga babaeng ang tanging habol ay ang kanyang pera.

“Pagod na akong maging si Antonio de Villa, ang bilyonaryo,” sabi niya. “Kaya nilikha ko si Leo, ang musikero. Siya ang tunay na ako. Ang lalaking nangangarap, ang lalaking naghahanap ng isang taong mamahalin siya hindi dahil sa kanyang apelyido, kundi dahil sa kanyang musika.”

“Pero bakit ako? Bakit ang pamilya ko?”

“Dahil matagal na kitang pinagmamasdan, Clara,” pag-amin niya. “Mula pa noong una kitang makita sa art gallery. Nakita ko ang iyong kabutihan, ang iyong pagmamahal sa pamilya. At gusto kong malaman kung ang iyong puso ay kasing-dalisay ng iyong ngiti. Kaya’t ginawa ko ang lahat ng ito. Ang pagkalugi ng inyong negosyo… ako ang may gawa. Ang utang… sa akin kayo may utang. At ang kasal…”

Tumingin siya sa kanya, ang kanyang mga mata ay puno ng sinseridad. “Ito ang tanging paraan na naisip ko para makalapit sa’yo, para makilala mo ang tunay na ako, nang walang hadlang ng aking yaman.”

“Pero niloko mo ako! Sinaktan mo ang pamilya ko!” galit na sabi ni Clara.

“Oo,” pag-amin ni Antonio. “At habambuhay kong pagsisisihan iyon. Ngunit ginawa ko iyon para patunayan ang isang bagay. Na kahit sa pinakamadilim na sitwasyon, ang iyong puso ay nanatiling tapat. At ang babaeng nakilala ko sa bar… ang babaeng minahal ko sa loob ng isang gabi… ay ang parehong babaeng handang isakripisyo ang lahat para sa kanyang pamilya. At iyon, Clara, ang babaeng gusto kong makasama habambuhay.”

Isang mahabang katahimikan ang namagitan sa kanila. Ang galit ni Clara ay unti-unting napalitan ng pag-unawa. Ang kanyang “arranged marriage” ay hindi pala isang parusa, kundi isang masalimuot na tadhana.

“So, ang matabang bilyonaryo…”

Tumawa si Antonio. “Isang aktor na binayaran ko.”

Sa huli, isang hindi pangkaraniwang pag-ibig ang nabuo. Isang pag-ibig na sinubok ng kasinungalingan ngunit pinatatag ng katotohanan. Natagpuan ni Clara ang kanyang kalayaan hindi sa pagtakas, kundi sa pagtanggap. At natagpuan ni Antonio ang kanyang musika, hindi sa isang entablado, kundi sa tibok ng puso ng babaeng nakakita sa kanya, hindi bilang isang bilyonaryo o isang musikero, kundi bilang isang lalaking marunong magmahal.

At ikaw, kung ikaw si Clara, matatanggap mo ba ang paraan na ginawa ni Antonio para makuha ka? O mas mananaig pa rin ang sakit ng kanyang panloloko? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!