Sa bawat bukang-liwayway na sumisikat sa kalawakan, maagang gumigising si Elena, hindi para salubungin ang araw, kundi para harapin ang bagong araw ng pagpapagod at pagtitiis. Sa maliit na silid na yari sa kahoy sa likod ng engrandeng mansyon ni Donya Victoria, nag-iinit na siya ng tubig para sa labada at naghahanda ng almusal para sa mga kapwa niya katulong. Sa edad na beintres, ang kanyang mga kamay ay may kalyo, ang balat ay magaspang, at ang mga ugat ay halatang na-ubos na ng pagod. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may isang pusong nananatiling matatag, puno ng pagmamahal at pag-asa para sa kanyang kapatid na si Mario.

Namayapa ang kanilang mga magulang sa isang aksidente noong siya ay labindalawang taong gulang pa lamang. Mula noon, binuhat na niya ang responsibilidad na buhayin ang sarili at ang pitong taong gulang na kapatid. Si Mario, bagamat masikap at masunurin, ay may malubhang sakit sa baga na pumigil sa kanyang pangarap na makapagtrabaho rin. Kaya si Elena na lang ang naging sandigan ng kanilang buhay.

Sa bawat araw na ginugol niya sa mansyon, kasama na ang mga panunuya ng kanyang mga kasamahan. “Hay naku, Elena!” wika ng isang katulong na si Loring. “Kahit anong sipag mo, hanggang diyan ka na lang.” Ngiti lang ang tugon ni Elena, kahit na kumikirot ang kanyang dibdib. “Hindi ko iniisip ang sarili ko, Loring. Basta’t may maiuuwi ako kay Mario, sapat na iyon.” Ang sagot niyang ito ay nagpapakita ng kababaang loob at pagmamahal. Ngunit ang sakit na dulot ng pang-aalipusta ay hindi nagmula sa kanyang mga kasamahan, kundi sa mismong amo niya, si Donya Victoria.

Kilala ang Donya sa pagiging mapagmataas at walang pakialam sa damdamin ng iba. Sa isang almusal kasama ang kanyang mga kaibigan, tinawag niya si Elena at pinagalitan sa isang tasa ng kape. “Diyos ko, anong silbi mo dito?” sigaw ng Donya. “Mapakla ang kape mo, ni hindi ka marunong magtimpla.” Yumuko si Elena, nahihiya, at nag-alok na ulitin ang timpla. Sa loob-loob niya, gusto niyang lumubog sa kahihiyan, ngunit pinili niyang magtiis.

Ang pagtitiis niya ay may isang dahilan—ang kanyang kapatid. Sa bawat Sabado ng gabi, matapos ang isang linggong pagod, umuuwi siya sa kanilang barong-barong, ang tanging lugar na nagbibigay sa kanya ng tunay na pahinga. “Ate, pagod ka na naman,” sabi ni Mario habang inaabot sa kanya ang isang basong tubig. “Huwag mong masyadong pinapahirapan ang sarili mo.” Ngunit para kay Elena, ang pagod ay bahagi na ng kanyang buhay, isang sakripisyo para sa pamilyang natitira sa kanya.

“Kailangan, Mario,” sagot ni Elena habang hinahaplos ang buhok ng kapatid. “Hindi ako titigil hangga’t hindi ka gumagaling. Balang araw makakapag-aral ka ulit.” Sa bawat gabi, tahimik siyang umiiyak, hindi ipinapakita kay Mario ang kanyang panghihina. Sa kanyang panalangin, palagi niyang sinasabi, “Panginoon, bigyan niyo po ako ng lakas. Kahit ako na lang ang mahirapan, huwag lang ang kapatid ko.”

Lumipas ang mga buwan at lalo pang tumindi ang paghihirap ni Elena. Ang trabaho sa mansyon ay hindi biro, at ang pang-iinsulto ng kanyang amo ay naging pang-araw-araw na bahagi ng kanyang buhay. Ngunit sa kabila ng lahat, nanatili siyang matatag. Alam niyang ang bawat pagtitiis ay hakbang patungo sa pagbibigay ng pag-asa para sa kapatid.

Isang araw ng Biyernes, habang nag-aayos ang mga katulong sa mga mamahaling alahas at damit ni Donya Victoria para sa isang eksklusibong pagtitipon, biglang nag-isip ang Donya ng isang masamang plano. “Elena,” wika niya, “Alam mo ba kung anong klase ng mga tao ang makikita sa pagtitipon na ito?”

“Hindi po, Donya,” sagot ni Elena. “Hindi naman po ako kasali sa mga ganoong bagay.”

Tumawa si Donya Victoria, malamig at mapanlait. “Oo, hindi ka bagay doon. Pero alam mo ba, may naisip akong magandang laro. May blind date doon at ayokong ako ang lumahok. Ikaw, ikaw ang papadala ko.”

Nanlaki ang mga mata ni Elena, gulat na gulat. “Donya, baka po hindi tama ‘yun. Wala po akong karanasan sa ganyan.”

Ngunit tumawa lamang ang Donya. “Eksakto. Mas maganda kung ikaw ang humarap. Alam mo ba kung gaano kasaya makita ang mukha ng mga kaibigan ko kapag nakita nilang isang hamak na katulong ang ipinadala ko? Siguradong pagtatawanan ka nila. At ako ang mag-e-enjoy.”

Hindi makatanggi si Elena. Alam niyang ang trabahong ito ay nagsisilbing buhay para sa kanyang kapatid. Pumayag siya sa huling kondisyon, kahit na alam niyang haharap siya sa kahihiyan. “Pero Donya,” mahina niyang tugon. “Wala po akong damit na maayos.”

“Ako na ang bahala diyan,” sagot ng Donya. “Bibigyan kita ng lumang bestida. Hindi naman mahalaga kung maganda ka o hindi. Ang mahalaga, mapapahiya ka. At kapag napahiya ka, matutuwa ako.”

Lumipas ang mga araw at dumating ang gabi ng pagtitipon. Suot ang lumang bestida na ibinigay ng Donya, pinilit ni Elena na maging matapang. Ang damit ay may kupas na kulay at halatang luma, hindi akma sa marangyang pagtitipon. Sa kanyang mga paa ay ang lumang sapatos na iniwan ng isang kapwa katulong. Bago siya umalis, muling nang-asar si Donya Victoria. “Mag-ingat ka roon, Elena. Baka isipin ng mga tao na galing ka sa kalye. Pero huwag kang mag-alala. Iyun naman talaga ang totoo.”

Sa kanyang puso, parang pinupunit ang damdamin ni Elena, ngunit nagdasal siya sa kanyang isip habang nasa jeep. “Para kay Mario. Para kay Mario.” Ito ang nagbigay sa kanya ng lakas.

Pagdating niya sa hotel, halos hindi siya makapasok. Ang mga mata ng mga tao ay agad na bumaling sa kanya, puno ng pagtataka at panunuya. “Sino ang nagpabaya na makapasok ang babaeng ito?” bulong ng isa. “Baka isa lang siyang staff,” sagot naman ng isa pa. Ngunit nang banggitin ng receptionist ang kanyang pangalan, agad siyang itinuro sa hapag kung saan naghihintay ang kanyang blind date.

Sa kabilang dulo ng silid, isang binatang nakasuot ng mamahaling suit ang naghihintay. Siya si Adrian, ang batang CEO na umani ng respeto sa industriya. Sa gabing iyon, magtatagpo ang dalawang mundo—ang isang hamak na katulong at ang isang makapangyarihang tao. Isang pagtatagpong hindi inasahan at magbabago sa takbo ng kanilang kapalaran.

Nang marating ni Elena ang hapag, nakita niya ang lalaking nakaupo roon. Si Adrian ay gwapo, matikas, at halatang sanay sa karangyaan. Ngunit sa halip na pagtawanan siya o ipakita ang paghamak, tumayo si Adrian at magalang na binati si Elena. “Good evening,” wika niya. “Ikaw ba si Elena?”

Natigilan si Elena, hindi makapagsalita. Sa unang pagkakataon, may taong may mataas na antas ang nakipag-usap sa kanya ng may respeto. Tumango siya at marahang sumagot. “Opo, ako po.”

“Please, have a seat,” alok ni Adrian, sabay hila sa upuan para sa kanya. Lalong lumakas ang bulungan sa paligid. Ang mga babaeng umaasang sila ang makaka-date ng CEO ay napasinghap. Hindi makapaniwala na isang simpleng babae ang pinakitunguhan ng ganoong kaganda.

“Kumusta ang biyahe mo papunta rito?” tanong ni Adrian, na para bang isang normal na pagkikita.

“Medyo mahirap po,” sagot ni Elena, halos pabulong. “Pero nakarating din po.”

Ngumiti si Adrian. “Alam mo, karamihan sa mga nakikita ko rito ay puro pagpapanggap. Pero ikaw, ikaw ay totoo. Walang maskara.”

Nagulat si Elena sa kanyang sinabi at hindi agad nakapagsalita. Samantala, ang mga tao sa paligid ay hindi makapaniwala sa kanilang nakikita. Ang mga sosyal na babae ay nagsimulang magbulungan ng mas malakas. “Hindi ako makapaniwala. Siya ba talaga ang pinili para sa blind date? Kung ako ang nasa posisyon niya, aalis na lang ako. Nakakahiya.” Ngunit si Adrian ay walang pakialam. Ang atensyon niya ay buo kay Elena.

Habang tumatagal ang kanilang pag-uusap, mas lumalim ang kanilang koneksyon. Hindi nagtanong si Adrian tungkol sa yaman o estado ng buhay. Sa halip, tinanong niya si Elena tungkol sa kanyang pamilya, sa kanyang mga pangarap, at sa kanyang kamataan. May kapatid po ako, kwento ni Elena, mahina ngunit may halong tapang. “Si Mario, siya lang ang pamilya ko. May sakit siya sa baga kaya ako na ang tumutulong sa kanya.”

“Napakalaki ng puso mo, Elena,” tugon ni Adrian, seryoso ang mukha. “Hindi lahat ng tao ay kayang magsakripisyo para sa iba.” Hindi napigilan ni Elena ang mapaluha. Pinahid niya ang kanyang mga mata. “Pasensya na po. Hindi ko lang po inaasahan na may makikinig sa akin ng ganito.”

“Wala kang dapat ipagpasensya,” sagot ni Adrian. “Ang totoo, natutuwa ako na ikaw ang nakilala ko ngayong gabi.”

Samantala, sa di-kalayuan, dumating si Donya Victoria, na inasahan ang isang eksena ng kahihiyan. Ngunit nang makita niya si Elena na nakaupo sa mesa ng CEO at tila ba siya pa ang pinakamahalagang babae sa gabing iyon, nanlisik ang kanyang mga mata. “Imposible,” bulong ng Donya sa sarili. “Hindi ito pwede.”

Lumapit ang kanyang mga kaibigan, si Margarita at Celeste, at nanunukso. “Victoria, hindi ba’t katulong mo lang ang babaeng iyon? Paano nangyari ito?”

“Isang laro lang ito,” sagot ng Donya, pilit na ngumingiti. “Hayaan niyo. Hindi magtatagal, mabubunyag din ang tunay niyang pagkatao.”

Ngunit ang mga salita ni Donya Victoria ay tila ba hangin lamang. Ang atensyon ng lahat ay nasa mesa nina Adrian at Elena. Habang nagpapatuloy ang kanilang pag-uusap, nagbahagi si Elena ng kanyang buhay, ng kanyang pagkabata sa probinsya, at ng pangarap niyang magkaroon ng simpleng buhay na puno ng dignidad. Si Adrian naman ay patuloy na nakikinig, hindi siya nagsawa o nagmaliit.

“Elena,” ani Adrian, habang tumitingin sa kanya. “Hindi mo siguro alam kung gaano ka kakaiba sa kanila. Sa mundong ito, bihira na ang taong totoo. At ikaw, ikaw ay isang hiyas na natatabunan ng putik. Pero kahit natatabunan, mananatili kang hiyas.”

Natigilan si Elena, hindi alam ang isasagot. Sa kauna-unahang pagkakataon, nakaramdam siya ng tunay na respeto at pagkilala. At habang ang mga tao sa paligid ay patuloy na naguguluhan at nagugulantang, ang dalawang tao sa mesa ay nagsimulang lumikha ng koneksyon na magpapabago sa kanilang mga buhay. Ang gabi na inakala ni Elena ay magiging pinakamalaking kahihiyan ng kanyang buhay ay naging simula ng isang bagong kabanata. Isang kwentong nagpapatunay na ang kabutihan at pagtitiis ay mayroong gantimpala, at ang tunay na halaga ng isang tao ay hindi nakikita sa kanyang suot, kundi sa kanyang puso. Ang pagdating ni Adrian sa kanyang buhay ay hindi lamang nagbago ng kanyang kapalaran kundi pati na rin ng kanyang pananaw sa mundo. Sa gitna ng dilim, isang liwanag ang sumikat—at ito ay ang simula ng isang pag-ibig na nagmula sa isang blind date na dapat sana’y nagtapos sa kahihiyan.