Si Amanda ay isang babaeng isinilang para sa karangyaan. Maganda, matalino, at fiancée ng isa sa mga pinakamatagumpay na batang CEO sa bansa, si Mark Anthony Reyes. Ang kanilang nalalapit na kasal ang tinaguriang “Wedding of the Year.” Ang buhay ni Amanda ay parang isang fairytale—isang perpektong kwento na maingat niyang binuo at iningatan. Ang bawat damit niya ay designer, ang bawat galaw niya ay kalkulado, at ang kanyang imahe ay ang pinakamahalaga sa lahat.

Si Mark, sa kabilang banda, ay isang taong may malalim na pinaghugutan. Hindi siya isinilang na mayaman. Sa pamamagitan ng kanyang sariling talino at pagsisikap, itinayo niya ang kanyang tech company mula sa simula. Ang tanging inspirasyon niya: ang kanyang ina, isang simpleng babaeng nag-isang itinaguyod siya sa pamamagitan ng paglalabada matapos maagang pumanaw ang kanyang ama. Ang kanyang ina ang kanyang mundo, isang bagay na hindi pa lubusang naiintindihan ni Amanda.

“Kailan ko ba makikilala ang Mama mo, love?” tanong ni Amanda isang araw. “Malapit na ang kasal natin, pero ni isang litrato niya, hindi ko pa nakikita.”

“Malapit na,” laging sagot ni Mark, na may isang malungkot na ngiti. “Nasa probinsya pa siya. Nag-aayos lang ng ilang bagay. Pero darating siya. At sigurado akong magugustuhan ka niya.”

Isang linggo bago ang kanilang kasal, habang abala si Amanda sa mga huling paghahanda, isang matandang babae ang dumating sa kanilang mansyon. Siya si Aling Martha, ang bagong kasambahay na pansamantalang kinuha ni Mark para tulungan si Amanda habang siya ay nasa isang importanteng business trip sa Singapore.

Si Aling Martha ay maliit, payat, at laging nakayuko. Ang kanyang mga kamay ay kulubot na, at ang kanyang mga damit ay simple at luma. Para kay Amanda, na sanay sa mga unipormadong at propesyonal na mga katulong, si Aling Martha ay isang “sakit sa mata.”

“Saan mo naman napulot ‘yan, Mark?” reklamo ni Amanda sa telepono. “Hindi man lang marunong gumamit ng vacuum cleaner! At amoy-lupa!”

“Pagpasensyahan mo na, love,” sabi ni Mark. “Mabait ‘yan. At mapagkakatiwalaan. Kamag-anak ng dati naming hardinero. Para lang may kasama ka diyan.”

Sa loob ng ilang araw, ang buhay ni Aling Martha sa mansyon ay naging isang pagsubok. Si Amanda ay isang malupit na amo. Pinapagalitan niya ang matanda sa maliliit na bagay. Inirereklamo ang kanyang pagiging mabagal. At laging ipinaparamdam sa kanya na isa siyang hamak na utusan.

Ngunit si Aling Martha ay hindi kailanman sumasagot. Tahimik niyang tinatanggap ang lahat ng utos at panlalait, ang kanyang mukha ay laging kalmado, ang kanyang mga mata ay laging may bakas ng isang hindi maipaliwanag na kalungkutan.

Isang araw, dalawang araw bago ang kasal, isang trahedya ang naganap sa paningin ni Amanda. Nawawala ang kanyang mamahaling diamond earrings—ang isusuot niya sana sa kanyang kasal, isang regalo mula kay Mark.

“Nasaan na ang mga hikaw ko?!” sigaw ni Amanda, habang ginugulo ang lahat ng gamit sa kanyang kwarto.

Si Aling Martha, na noo’y nag-aayos ng kama, ang kanyang tanging kasama.

“Hindi ko po alam, Señorita,” mahinang sagot ng matanda.

“Anong hindi mo alam?! Ikaw lang ang kasama ko dito! Ikaw ang kumuha! Magnanakaw ka!” sigaw ni Amanda, ang kanyang galit ay sumabog.

“Hindi po totoo ‘yan… Hindi ko po magagawa ‘yan,” umiiyak na sabi ni Aling Martha.

Ngunit ang isip ni Amanda ay sarado na. Ang stress mula sa kasal at ang kanyang likas na pagiging mapanghusga ay nanaig. Kinuha niya ang walis tambo sa sulok.

“Umalis ka dito!” sigaw niya, habang paulit-ulit na hinahampas ang matanda sa likod at sa mga braso. “Ayokong makita ang pagmumukha mo! Lumayas ka, magnanakaw!”

Itinulak niya ang umiiyak na matanda palabas ng mansyon, sa gitna ng malakas na ulan.

Pagkatapos ng kanyang pagsabog, pumasok si Amanda sa kanyang banyo para maghilamos. At doon, sa ibabaw ng lababo, nakita niya ang kanyang mga hikaw. Nahulog lang pala mula sa kanyang tainga nang mag-ayos siya kanina.

Isang malamig na kaba ang kanyang naramdaman. Nagkamali siya. Sobra ang kanyang ginawa. Ngunit sa halip na pagsisisi, ang nanaig ay ang kanyang pride. ‘Bahala na. Nararapat lang sa kanya ‘yun. Ang clumsy niya kasi,’ sabi niya sa sarili.

Kinagabihan, mas maagang umuwi si Mark mula sa Singapore, para sorpresahin si Amanda. Ngunit siya ang nasorpresa. Naabutan niya ang kanyang fiancée na kalmado, na tila walang nangyari.

“Love! Ang aga mo!” masayang bati ni Amanda. “Teka, nasaan na si Aling Martha? Pinalayas ko na. Nahuli ko kasing nagnanakaw.”

Ang inaasahang simpatya mula kay Mark ay hindi dumating. Sa halip, isang nakakakilabot na katahimikan ang bumalot sa pagitan nila. Ang mukha ni Mark, na kanina lang ay masaya, ay naging isang maskara ng yelo.

“Ano’ng sinabi mo?” tanong ni Mark, ang kanyang boses ay mababa at puno ng panganib.

“I caught her stealing my earrings. But don’t worry, nahanap ko na. So I just sent her away. She’s just a maid, anyway,” kaswal na sabi ni Amanda.

“Paano mo siya pinalayas?”

“I shouted at her… and maybe… I hit her a few times with a broom. She was being dramatic,” sabi ni Amanda, na nagsisimula nang kabahan sa reaksyon ni Mark.

Hindi na nagsalita si Mark. Sa halip, lumakad siya patungo sa isang maliit na mesa sa sala. Mula dito, kinuha niya ang isang silver na picture frame na laging nakatalikod. Ito ang tanging picture frame na hindi pa nakikita ni Amanda ang laman.

Dahan-dahan niya itong iniharap kay Amanda.

Nasa larawan ang isang batang Mark, mga sampung taong gulang, masayang nakayakap sa isang babae. Isang babaeng simple, nakangiti, at may mga matang puno ng pagmamahal.

Ang babae sa litrato… ay si Aling Martha.

“Hindi mo pa ba namumukhaan, Amanda?” sabi ni Mark, ang kanyang boses ay basag sa galit at pighati. “Ang babaeng hinamak mo, sinaktan, at pinalayas… ang babaeng tinawag mong magnanakaw…”

Huminga siya nang malalim, at ang mga salitang kanyang binitiwan ay isang sentensya sa kanilang relasyon.

“…ay ang nanay ko.”

Gumuho ang perpektong mundo ni Amanda. Ang matandang kasambahay… ang kanyang magiging biyenan.

“Bakit… bakit hindi mo sinabi?” umiiyak na tanong ni Amanda.

“Dahil ito ay isang pagsubok!” sigaw ni Mark. “Isang pagsubok na ibinigay sa akin ni Mama! Sabi niya, ‘Anak, kung mamahalin ka ng babaeng pakakasalan mo, mamahalin ka niya kahit sino ka pa, at mamahalin niya ako kahit isa lang akong simpleng labandera.’ Gusto niyang makilala ka, hindi bilang ina ng isang CEO, kundi bilang isang ordinaryong tao. At gusto niyang makita kung paano mo tratuhin ang mga taong ‘mas mababa’ sa iyo.”

“At ngayong gabi, Amanda, nakita niya. At nakita ko rin.”

“Mark, patawarin mo ako… hindi ko sinasadya…”

“Hindi mo sinasadya?” tumawa si Mark nang mapait. “Ang pagiging malupit ay hindi aksidente, Amanda. Isa itong pagpili. At pinili mong maging malupit. Pinili mong manghusga. Pinili mong manakit.”

Kinuha niya ang engagement ring mula sa daliri ng umiiyak na si Amanda.

“Tapos na tayo,” sabi niya. “Hindi ako magpapakasal sa isang babaeng hindi kayang igalang ang babaeng nagbigay-buhay sa akin. Maaari ka nang umalis sa aking bahay.”

Sa isang iglap, ang fairytale ni Amanda ay naging isang bangungot. Pinalayas siya mula sa paraiso, dala ang isang kahihiyang habambuhay niyang dadalhin.

Natagpuan ni Mark ang kanyang ina sa isang maliit na bahay na inuupahan nito, basang-basa sa ulan, nanginginig sa lagnat at sa iyak. Sa likod nito, may mga pasa mula sa hampas ng walis.

Niyakap niya ang kanyang ina. “Patawad, ‘Nay. Patawad po kung hinayaan kong mangyari ito sa inyo.”

“Okay lang, anak,” sabi ng kanyang ina. “Ang mahalaga, nalaman mo ang katotohanan bago pa mahuli ang lahat.”

Ang kasal ay kinansela. Ang iskandalo ay naging usap-usapan sa alta-sosyedad. Ngunit para kay Mark, iyon ang pinakamagandang desisyon na kanyang ginawa. Inalagaan niya ang kanyang ina. Ibinalik niya ito sa probinsya, sa isang bahay na ipinatayo niya na tanaw ang dagat, ang paboritong lugar nito.

Natutunan ni Mark ang isang masakit na aral: na ang pag-ibig ay hindi lang tungkol sa dalawang tao, kundi sa pagtanggap sa buong mundo ng taong mahal mo. At natutunan din ni Amanda ang isang leksyon na mas matindi pa sa anumang parusa: na ang isang dusing sa damit ay madaling labhan, ngunit ang isang dusing sa pagkatao ay isang mantsang mahirap, kung hindi man imposible, nang burahin.

At ikaw, sa iyong palagay, may pag-asa pa bang magbago ang isang taong tulad ni Amanda? Nararapat pa ba siyang bigyan ng pangalawang pagkakataon? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!