Si Gabriel “Gab” Valderama ay isang taong binuo ng mga numero at pangarap. Bilang CEO ng Valderama Enterprises, isang kumpanyang minana pa niya sa kanyang ama, sanay siyang kalkulahin ang lahat—ang panganib, ang tubo, ang bawat galaw sa stock market. Ngunit may isang bagay siyang hindi kayang kalkulahin: ang oras.

Ang kanyang buhay ay isang perpektong larawan ng tagumpay: isang magandang asawa, si Sofia; isang malaking mansyon sa isang eksklusibong subdibisyon; at isang matalino at masayahing anak na babae, si Angela. Ngunit ang perpektong larawang iyon ay nagkaroon ng lamat nang, sa edad na dalawa, si Angela ay na-diagnose na may isang pambihirang uri ng leukemia.

Gumuho ang mundo ni Gab. Ang kanyang imperyo ay naging walang halaga sa harap ng isang kalabang hindi kayang bilhin ng pera. Ibinuhos niya ang kanyang yaman para sa pagpapagamot ni Angela, ngunit ang sakit ay tila laging isang hakbang sa unahan.

Isang araw, isang malaking krisis ang tumama sa Valderama Enterprises. Isang katunggaling kumpanya ang gumawa ng isang agresibong hakbang na nagbanta sa kanilang pagkalugi. Ang tanging paraan para mailigtas ang lahat ng kanilang pinaghirapan ay isang malaking international deal—isang proyektong pagtatayo ng isang high-tech na siyudad sa Gitnang Silangan. Ngunit ang proyekto ay nangangailangan ng kanyang personal na presensya at pamamahala. Sa loob ng limang taon.

Ang desisyon ay isang punyal sa puso ni Gab. Ang iwanan ang kanyang maysakit na anak sa panahong pinakakailangan siya nito, o ang hayaang bumagsak ang kumpanyang siyang bumubuhay sa kanila at sa libo-libong empleyado nito.

“Gab, kailangan mong umalis,” sabi ni Sofia isang gabi, ang kanyang mga mata ay puno ng luha ngunit ang kanyang boses ay matatag. “Para ito sa kinabukasan ni Angela. Lalaban kami dito. Ako ang bahala sa kanya. Pangako.”

“Limang taon, Sofia. Paano ko kakayanin?”

“Kakayanin natin,” sagot niya. “Isipin mo na lang, pagbalik mo, magaling na si Angela, at ligtas na ang ating kinabukasan. Iyon ang magiging pinakamagandang regalo mo sa kanya.”

May bigat sa puso, umalis si Gab. Ang kanyang buhay sa disyerto ay naging isang walang katapusang siklo ng trabaho at pangungulila. Ang tanging nagpapagaan sa kanyang loob ay ang mga video call nila ni Angela. Nakikita niya ang unti-unting pagkalagas ng buhok nito, ang pangangayayat, ngunit sa kabila ng lahat, ang ngiti sa mga labi ng kanyang anak ay hindi nawawala.

“Papa, ‘wag ka pong mag-alala. Magaling po ako. Hihintayin po kita sa 7th birthday ko, ha?” laging sabi ni Angela.

Ang pangakong iyon ang naging kanyang lakas. Nagtrabaho siya nang walang kapaguran. Ginamit niya ang lahat ng kanyang talino at determinasyon. At sa wakas, pagkatapos ng apat at kalahating taon, isang himala ang nangyari. Natapos niya ang proyekto nang mas maaga sa inaasahan. Ang Valderama Enterprises ay hindi lang naligtas; ito ay naging mas malaki at mas matatag pa kaysa dati.

Mayroon siyang anim na buwan bago ang ikapitong kaarawan ni Angela. Nagdesisyon siyang gamitin ang panahong iyon para ihanda ang pinakamalaking sorpresa. Lihim siyang umuwi sa Pilipinas, hindi nagpapaalam kahit kanino, maging kay Sofia.

Sa kanyang paglapag sa Maynila, ang kanyang puso ay puno ng pananabik. Sa wakas, makikita na niya ang kanyang mag-ina. Naisip niya ang eksena: ang pagpasok niya sa kanilang bahay, ang gulat at tuwa sa mukha ni Sofia, at ang mahigpit na yakap mula kay Angela.

Ngunit sa pagdating niya sa kanilang mansyon, isang nakabibinging katahimikan ang sumalubong sa kanya. Ang malawak na hardin ay tila napabayaan. Ang mga ilaw sa bahay ay patay, maliban sa isang maliit na ilaw sa sala.

Dahan-dahan siyang pumasok. “Sofia? Angela? Umuwi na ako!”

Walang sumasagot.

Isang malamig na takot ang gumapang sa kanyang dibdib. Naglakad siya papasok, at sa sala, nakita niya si Sofia. Nakaupo ito sa dilim, nakatingin sa kawalan. Sa kanyang tabi ay isang litrato—ang huling family picture nila bago siya umalis.

“Sofia? Anong nangyayari? Nasaan si Angela?” tanong ni Gab.

Dahan-dahang lumingon si Sofia. Ang kanyang mukha ay payat, ang kanyang mga mata ay malalim at walang buhay. At pagkatapos, sa isang tinig na walang emosyon, sinabi niya ang mga salitang dumurog sa mundo ni Gab.

“Wala na siya, Gab. Isang taon na siyang wala.”

Hindi. Imposible. Kausap lang niya si Angela sa video call noong nakaraang linggo. Masigla ito. Nakangiti.

“Nagsisinungaling ka!” sigaw ni Gab. “Kausap ko lang siya! Nakita ko siya!”

Umiyak si Sofia, isang iyak na walang tunog, isang iyak na nagmumula sa isang pusong matagal nang wasak. “Hindi mo na siya nakakausap, Gab. Hindi sa loob ng isang taon.”

At pagkatapos ay isinalaysay niya ang katotohanan. Isang taon na ang nakalipas, ang katawan ni Angela ay tuluyan nang sumuko. Sa mga huling sandali nito, hinahanap nito ang kanyang ama. “Si Papa… darating pa ba siya?” iyon ang huli niyang mga salita.

Sa sobrang pighati at sa takot na baka sumuko na rin si Gab sa kanyang trabaho, gumawa si Sofia ng isang desperadong desisyon. Itinago niya ang katotohanan.

“Ang mga video call…” bulong ni Gab.

“Mga lumang recording, Gab,” sabi ni Sofia. “Pinapanood ko ulit ang mga lumang video call natin, at sumasagot ako na parang live. Ang mga bagong litrato… in-edit ko lang. Patawad, Gab. Natakot ako. Natakot akong mawala ka rin. Natakot akong masira ang tanging pangako na binitiwan ko sa iyo—na lalaban kami.”

Gumuho si Gab. Ang tagumpay na kanyang pinaghirapan, ang regalong kanyang inuwi, lahat ay naging abo. Nagalit siya. Nagalit siya kay Sofia sa kanyang panloloko. Nagalit siya sa Diyos. At higit sa lahat, nagalit siya sa kanyang sarili. Wala siya sa tabi ng kanyang anak noong pinakakailangan siya nito.

Ang mga sumunod na buwan ay isang madilim na kabanata sa kanilang buhay. Hindi na sila nag-uusap. Ang malaking mansyon ay naging isang malamig na libingan ng kanilang mga pangarap. Si Gab ay nagkulong sa kanyang opisina, nilulunod ang sarili sa alak. Si Sofia naman ay nanatili sa kanilang kwarto, yakap-yakap ang mga damit ni Angela.

Isang gabi, sa gitna ng kanyang kalasingan, binuksan ni Gab ang laptop para panoorin ang mga lumang video ni Angela. At doon, napansin niya ang isang file na hindi pamilyar. Ang pangalan nito: “Para kay Papa.”

Nanginginig na pinindot niya ang play.

Ang video ay kuha ni Sofia, ilang araw bago pumanaw si Angela. Nakahiga si Angela sa kama ng ospital, payat na payat, ngunit sa kanyang mga mata, may isang pambihirang liwanag.

“Hi, Papa,” sabi ng bata, ang kanyang boses ay mahina ngunit masaya. “Alam ko po, pag pinapanood mo na ‘to, ibig sabihin, kasama ko na si Mama Jesus. ‘Wag po kayong magagalit kay Mama, ha? Ako po ang nagsabi sa kanya na ‘wag na pong sabihin sa inyo. Ayoko po kasing maging malungkot kayo. Ayoko pong masira ang trabaho ninyo. Sabi po ni Mama, ‘yung trabaho ninyo, para po ‘yun sa maraming tao.”

Huminga nang malalim ang bata. “Papa, ‘wag na po kayong iiyak, ha? Masaya na po ako dito. Wala na pong masakit. At lagi po akong nakabantay sa inyo. May hihilingin po sana ako.”

“Yung alkansya ko po, ‘yung ‘Happy Fund’ ko, puno na po ‘yun. Lahat po ng perang binibigay ninyo, doon ko po nilalagay. Pangarap ko po sanang ipagawa ‘yung playground sa tapat ng ospital. Sira-sira na po kasi. Para po ‘yung ibang mga batang may sakit, mayroon po silang lugar para maging masaya, kahit saglit lang.”

“I love you, Papa. Kayo po ang superhero ko. Hanggang sa muli.”

Nang matapos ang video, si Gab ay nakaluhod na sa sahig, humahagulgol. Ang galit sa kanyang puso ay nahugasan ng isang alon ng pag-unawa at pagmamahal. Ang kanyang anak, sa bingit ng kamatayan, ay hindi inisip ang sarili, kundi ang iba.

Kinabukasan, may isang bagong liwanag sa mga mata ni Gab. Pinuntahan niya si Sofia sa kanilang kwarto. Walang salitang binitiwan. Niyakap lang niya ang kanyang asawa nang mahigpit. “Patawad,” bulong niya. “Patawad kung sinisi kita.”

“Patawad din,” sagot ni Sofia.

Magkasama, sinunod nila ang huling habilin ni Angela. Ginamit nila ang pera mula sa “Happy Fund,” at dinagdagan ito ni Gab mula sa sarili niyang yaman. Itinayo nila hindi lang ang isang simpleng playground, kundi ang “Angela’s Haven”—isang buong pakpak ng ospital na nakatuon para sa mga batang may cancer, kumpleto sa mga makabagong gamit, mga playroom, at isang magandang hardin.

Ang Valderama Enterprises ay nagkaroon ng bagong misyon. Naglaan sila ng malaking pondo para sa cancer research at para tulungan ang mga pamilyang walang kakayahang magpagamot.

Si Gab at Sofia ay hindi na bumalik sa dati. Ang sakit ng pagkawala ni Angela ay mananatili magpakailanman. Ngunit natagpuan nila ang isang bagong paraan para mabuhay—ang isabuhay ang legacy ng kanilang anak.

Ang regalong inuwi ni Gab ay hindi para sa kaarawan ni Angela, kundi para sa kanyang alaala. At sa huli, natutunan niya ang isang masakit ngunit mahalagang kalkulasyon: na ang halaga ng buhay ay hindi nasusukat sa mga taon na iyong nabuhay, kundi sa pagmamahal na iyong ibinahagi.

At ikaw, kung ikaw si Gab, mapapatawad mo ba si Sofia sa kanyang ginawang paglilihim? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!